Psychoterapia Indywidualna Psychoterapia Grupowa Psychoterapia Dorosłych, Dzieci i Młodzieży

Ważna jest stałość i struktura – to ona buduje poczucie bezpieczeństwa i rytm zmian, nadzieję i poczucie sprawczości.

Psychoterapeuta nie przepisuje leków. Jeśli potrzebujesz recepty na leki skontaktuj się ze swoim psychiatrą lub lekarzem rodzinnym. Lekarz rodzinny może wystawić receptę na każdy lek, w tym zlecony podczas konsultacji psychiatrycznej, o ile przekażesz swojemu lekarzowi rodzinnemu informację od swojego psychiatry zawierającą nazwy leków, ich dawki i zalecany sposób dawkowania.

Terapia psychodynamiczna polega na budowaniu ustrukturyzowanej relacji między pacjentem i psychoterapeutą. Obserwacja kształtowania się tej relacji i tego co obie strony w nią wnoszą pozwala na określenie utrwalonych wzorców przeżywania. W psychoterapii psychodynamicznej podstawowe znaczenie ma stopniowe odkrywanie treści nieświadomych (uczuć, wspomnień i wyobrażeń), które często są źródłem objawów, a także relacji opartej na bezpiecznym przywiązaniu.

W przestrzeni, w której nikt nie będzie przeszkadzał, warto odpowiedzieć na pytania: Co sprawia mi największą trudność w codziennym życiu? Co warto zmienić? Jakich zachowań z przeszłości warto uniknąć w przyszłości? Od kiedy moje objawy trwają? Kiedy moje objawy nasilają się? Czy bywają okresy bez objawów? Czy ktoś z najbliższej rodziny ma podobne objawy? Czy ktoś z najbliższej rodziny korzystał lub korzysta z pomocy psychoterapeuty? Jaki jest wzorzec moich relacji z ważnymi dla mnie osobami? Na czym polegają podobieństwa między osobami, z którymi mam dobre relacje? Na czym polegają podobieństwa między osobami, z którymi mam niesatysfakcjonujące relacje? Jaki jest mój cel terapii? Co opiszę jako poprawę samopoczucia? Co będzie sygnałem, że cel terapii został osiągnięty?

Celem psychoterapii jest określenie świata pacjenta. To pacjent jest przewodnikiem, a psychoterapeuta jedynie zaciekawionym obserwatorem, podążającym dwa kroki za pacjentem. Psychoterapeuta będzie zadawał wiele pytań, dopytywał o zaułki świata pacjenta, które pozostały w cieniu, wnikliwie przyjrzy się doświadczeniom i aktualnym emocjom pacjenta.

Występuje podczas psychoterapii, ale również w innych relacjach. Podczas terapii pacjent „przenosi” emocje i wyobrażenia na terapeutę. Terapeuta zaczyna przypominać pacjentowi osoby z przeszłości lub teraźniejszości: rodziców, rodzeństwo lub inne znaczące osoby.
Przeniesienie jest źródłem dyskomfortu i zaburzeń komunikacji w wielu relacjach, odbywa się na poziomie nieświadomym.

To przypisywanie innej osobie własnych nieakceptowanych, nieuświadomionych cech, emocji, zachowań i impulsów. Dotyczy to często trudnych emocji takich jak złość, gniew, zawiedzenie.